MAKE IT HAPPEN

SPECIAL : 01

‘โค้ก มึงคิดอะไรกับเพื่อนกูป่ะเนี่ย’

‘……….’

‘ชอบไอ้เพ้นท์มันอ่ะดิ’

‘ไม่ได้ชอบ’

‘……….’

‘มึงนี่ชอบถามอะไรแปลกๆว่ะจู’

‘……….’

‘เนอะเพ้นท์’

‘อือ จูอ่ะ ชอบคิดอะไรแปลกๆ’

ถ้าย้อนกลับไปวันนั้น และเขาบอกว่าชอบออกไป

ความสัมพันธ์ของเราจะเปลี่ยนไปไหม

รอยยิ้มของเพ้นท์ เขาจะยังได้รับมันแบบนี้อยู่หรือเปล่า

รถเข็นผัดไทยเล็กๆข้าง khaosan 1986 ถูกจับจองโดยเด็กนิเทศทั้งสี่ หลังมีเจ้าหน้าที่ตำรวจไล่ตรวจสถานบันเทิงให้ปิดตามเวลาจนมาถึง brick bar ที่พวกเขาใช้เป็นที่เก็บตัวสำหรับค่ำคืนนี้

พอสั่งผัดไทยกับลุงเจ้าของร้านเสร็จ เมฆชี้ไปยังโต๊ะวางให้โค้กประคองเพ้นท์เข้าไปนั่ง ในขณะที่ตัวเองยืนรอรับผัดไทยอยู่หน้าร้าน ยืนกอดอกรอได้ไม่เท่าไรก็ถึงคิวพอดีกับบอมบ์ที่อาสาไปซื้อน้ำกลับมา

เมฆนั่งลงที่เก้าอี้ด้านในตรงข้ามกับโค้กที่กำลังให้ไหล่เป็นที่พิงของเพ้นท์ โดยที่ตรงข้ามกับเพ้นท์นั้นเป็นบอมบ์ที่ถือจานเกี๊ยวกรอบเดินตามมาที่หลัง

เป็นที่รู้กันในกลุ่มว่าเวลาเพ้นท์เมาจะชอบทำตัวเหมือนกระดูกอ่อนไปทั้งร่าง คล้ายกับไม่มีสันหลัง เพราะงั้นจึงเป็นภาพคุ้นตาที่จะได้เห็นโค้กโอบเอวเพ้นท์คอยป้องกันการหงายหลังตกจากเก้าอี้

“เพ้นท์ กินมั้ย”

“…โน”

เพ้นท์ตอบเพียงสั้นๆ ก่อนจะซุกหน้าลงไปกับอกของเพื่อนที่โอบเอวไว้ แขนของโค้กกระชับเข้าหามากยิ่งขึ้นเพื่อให้ร่างกายของตัวเองเปลี่ยนเป็นที่พักพิงชั่วคราวแก่คนเมา

หัวทุยขยับตามการเคลื่อนไหวของเจ้าของที่พยายามจะไถ่ใบหน้าไปมากับเนื้อผ้าบริเวณอก –คล้ายกับแมวเวลาอ้อน กลิ่นบุหรี่จากสถานบันเทิงลอยแตะจมูกที่ปลายจรดอยู่บริเวณกลุ่มผมสีน้ำตาล โค้กละสายตาจากแพขนตาที่เจ้าของกำลังหลับพริ้ม เงยหน้าขึ้นมองรุ่นพี่ทั้งสองที่ร่วมโต๊ะ

เมฆกำลังแชทกับใครสักคน ส่วนบอมบ์กำลังหันหลังไปอีกด้านเพื่อคุยโทรศัพท์

เท่านั้น ปลายจมูกก็ฝังลงไปสูดดมกลิ่นเจือจางของแชมพูหอม กระชับเอวจนแทบเป็นการโอบกอดมากกว่าการประคองร่างอย่างที่ควร

ฉวยโอกาส เขารู้ตัวเองดีว่าตัวเองกำลังทำแบบนั้น

ไม่นานนัก โค้กก็สะดุ้งตัวออกทันทีที่บอมบ์วางสายโทรศัพท์และหันกลับมาหันหน้าเข้าหาโต๊ะ

โค้กยิ้มเยาะให้ตัวเอง คงตลกน่าดูถ้ามีใครเห็นเขาสะดุ้งเมื่อครู่

และเมื่อครู่ มันก็เป็นช่วงเวลาหนึ่งที่เขาปล่อยให้ด้านมืดในจิตใจครอบงำ

เขาหยิกต้นขาตัวเองเพื่อเรียกสติกลับมา

อย่าเผลอใจ ท่องเอาไว้สิไอ้โค้ก

เพ้นท์มีแฟนแล้ว

แล้วมึงก็เป็นแค่เพื่อนมันด้วย

ใกล้ตีสี่ ดีที่วันนี้ฟ้ายังไม่สว่างมากนัก เขาประคองเพ้นท์ออกมาจากร้านผัดไทย หลังจากที่พี่เมฆเช็คกับทุกคนในกลุ่มไลน์แล้วว่าคงมีแค่พวกเขาสี่คนที่กลับด้วยกัน

“ง่วงฉิบหาย ถ้าร่างกายปะทะแอร์เย็นๆตอนนี้กูต้องนอนแน่ๆ”

“เหมือนกันเลยว่ะพี่มึง”

รุ่นพี่ทั้งสองยืนบ่นอยู่ด้วยกันระหว่างที่ชะโงกหน้ามองหารถที่ตรงกับเลขทะเบียนที่ปรากฏในแอพพลิเคชั่นอูเบอร์

เขาหันกลับมาหาเพ้นท์

“ยืนดีๆเพ้นท์ ค่อยไปนอนต่อในรถ”

“แม่ง อ๊วกอีกรอบได้ป่ะวะ”

“อย่าเพิ่ง เดี๋ยวกูหาทำเลก่อน”

“ล้อ-เล่น!”

ตามด้วยเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากและรอยยิ้มที่ทำให้เขาตาแทบพร่า อดไม่ได้ที่จะจับล็อคคอแล้วยีผมสีน้ำตาลด้วยความมันเขี้ยว เพ้นท์หัวเราะออกมายิ่งกว่าเดิม ยิ้มตาหยีจนทำให้เขาหัวเราะตามในที่สุด ก่อนทุกอย่างจะสะดุดอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงตะโกนเรียกให้ขึ้นรถดังมา

บอมบ์ทำหน้าที่ทักทายคนขับพร้อมกับเปิดประตูไปนั่งเบาะหน้า เมฆหันมาหาเขา เปิดประตูให้ บอกให้เข้าไปนั่งกันก่อนแล้วตัวเองจะนั่งปิดท้าย เขาพยักหน้ารับ ฝากเพ้นท์ไว้ชั่วคราว เดินเข้าไปนั่งข้างในจนชิดประตูอีกฝั่ง ก่อนจะรับเพ้นท์ที่เมฆช่วยประคองให้เข้ามานั่งต่อ และประตูรถก็ปิดโดยเมฆที่เข้ามานั่งเป็นคนสุดท้าย

ไม่รู้ว่าฟ้าเข้าข้างหรือกลั่นแกล้ง

คราวนี้เขาไม่ต้องแอบดมกลิ่นแชมพู แต่เพราะขนาดรถที่ไม่ได้กว้างนักทำให้เรานั่งเบียดกันจนเพ้นท์แทบเกยขึ้นมานั่งบนตัก –ก็แค่เกือบเท่านั้น

ภายในรถเงียบจนแทบไม่มีเสียงใด นอกจากการเสียงเครื่องปรับอากาศและลมหายใจ

และความเงียบทำให้เขาเริ่มคิดเรื่อยเปื่อย หาทางละความสนใจจากสิ่งล่อใจที่อยู่ใกล้ชิด ฉับพลันก็หวนนึกถึงเรื่องที่แพทเคยเล่าให้ฟังในวงเหล้าฉลองไฟนอลเทอมหนึ่งที่มีแค่พวกปีหนึ่งในตอนนั้น

ในจังหวะที่โด่งลุกออกจากวงไปตามจูเนียร์กับเพ้นท์ที่หายออกไปซื้อกับแกล้มกันพักใหญ่ แอลกอฮอล์ที่เข้าไปจำนวนไม่น้อยทำให้แพทเริ่มระบายความอัดอั้นออกมา

‘เรื่องที่พวกมึงสงสัย ก็เข้าใจถูกแล้วล่ะ กูชอบโด่ง … แต่เอาดีๆ การตกหลุมรักเพื่อนตัวเองนี่เป็นอะไรที่นักหนาสัด ถอยกลับก็ไม่ได้ ไปต่อก็ไม่ถึง’ คงหนักหนาจริงอย่างที่ว่า แพทยกแก้วขึ้นดื่มให้รื่นคอเพื่อพูดต่อ ‘แล้วถ้าคิดจะสารภาพรักนะ ก็ต้องเตรียมใจที่จะเสียมันไปด้วยอีก บอกตามตรง กูไม่พร้อม คนบนโลกมีเป็นล้าน ทำไมกูต้องมาชอบเพื่อนตัวเอง โชคชะตาใจร้ายกับกูเกินไปล่ะ แม่งเอ้ย รู้จักกันก็แค่เทอมเดียว ทำไมความรู้สึกกูต้องมากมายขนาดนี้ด้วย’

‘สัดแพท ค่อยๆแดก’

‘กูพยายามจะยัดใส่สมองแล้วนะเว้ย ไอ้ชุดความคิดที่ว่าความสัมพันธ์แบบเพื่อนงดงามที่สุดเนี่ย แต่กูทำไม่ได้ว่ะ กูคิดแบบนั้นไม่ได้ในเมื่อกูยังอยากจูบมันอยู่ทุกครั้งที่เห็นหน้ามัน’

‘มึง อย่าร้องดิ’

และเป็นตัวเขาเองที่ตบบ่าเบาๆให้กำลังใจแพทที่ร้องไห้จนสะอื้นออกมาในตอนนั้น –ในตอนที่เขายังไม่มีความกล้าที่จะยอมรับความรู้สึกของตัวเอง

การขับรถตอนกลางคืนบนถนนที่ว่างเปล่าคงจะทำให้บรรยากาศเหงาเกินไปที่จะปล่อยให้เงียบแบบนี้ เพลย์ลิสต์ถูกเปิดท่ามกลางความเงียบเฉียบโดยเจ้าของรถ โค้กไม่ได้สนใจฟังมากนักว่ามันเป็นเพลย์ลิสต์ที่จัดอยู่ในมู๊ดไหน เพราะตรงหน้าของเขา มีสิ่งที่ดึงดูดความสนใจยิ่งกว่านั้น

เพ้นท์

เพ้นท์ที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา

เพ้นท์ที่เงยหน้าขึ้นมา

เพ้นท์ที่กำลังสบตา

เขาเผลอคิดในใจ ถ้าทั้งหมดนี้เป็นความฝันก็คงจะดี เขาต้องการที่จะเห็นภาพตัวเองสะท้อนอยู่บนนัยน์ตาของเพ้นท์ในทุกๆวัน

และเพลง เพื่อนรัก ของ The Parkinson คือเพลงที่กำลังถูกเปิดในรถ เป็นสิ่งสุดท้ายที่โค้กได้ยิน ก่อนหูจะอื้อไปทั้งหมด เมื่อเขาหลับตา และทาบริมฝีปากลงไปยังเป้าหมายที่ต้องการ

เปลี่ยนไปเป็นรัก รักจนหมดหัวใจ

รักเพียงแต่เธอ ขอเพียงให้เธอได้รู้

ริมฝีปากของเพ้นท์นุ่มกว่าที่เคยจิตนาการถึง แม้รสชาติจะเต็มไปด้วยแอลกอฮอล์ที่ตัวเขาเองก็ดื่มมาไม่น้อย และเพราะหลับตาอยู่เลยไม่รู้ว่าภายนอกเปลือกตาที่ถูกปิดเป็นเช่นไร เขารับรู้เพียงว่าเพ้นท์ไม่ได้ผลักออก ยิ่งทำให้หยามใจกดจูบลงไปด้วยความรุนแรงยิ่งกว่าเดิม

ทว่าหยดน้ำที่สัมผัสกับแก้ม ทำให้เขายอมลืมตาขึ้นมาจากความฝัน

เผชิญกับความจริงตรงหน้า

สีหน้าของเพ้นท์ตื่นตระหนก น้ำตาไหลออกมาจนเหมือนคืนนั้นในความทรงจำของเขา

คืนที่เขาด่าว่าเพ้นท์ใจแตกด้วยความหึงหวง

คืนที่เขาทำให้เพ้นท์ร้องไห้

คืนที่หัวใจเขาเหมือนจะแหลกสลาย

ก่อนน้ำตาของเขาจะไหลออกมาบ้างในคืนนี้ –คืนที่หัวใจของเขานั้นแหลกสลายอย่างแท้จริง

โค้กไม่แน่ใจ ว่าหัวใจของเขาสามารถแตกละเอียดเป็นชิ้นๆได้มากแค่ไหน รู้เพียงแค่ว่าในตอนนี้มันบีบรัด เจ็บจนเขาต้องพูดความในใจออกมา

สีหน้าของเพ้นท์เป็นเครื่องยืนยัน ว่าตัวเขานั้นไม่มีอะไรจะเสียแล้ว

เขาเลยตัดสินใจสารภาพออกไป

“กูชอบมึง … ชอบจริงๆ ชอบมาตั้งนานแล้วด้วย”

“……….”

“อย่าทำหน้าแบบนี้ดิ”

 เขาแค่นหัวเราะ ยังคงส่งยิ้มให้ แม้ว่ามันจะบิดเบี้ยวเต็มที

 “มึงไม่ต้องห่วงหรอก กูจะเลิกชอบมึงแล้ว”

“………”

“กูจะเลิกชอบมึงแล้วจริงๆ”

เสียงสะอื้นที่หลุดออกมาในช่วงสุดท้ายของประโยคถูกกั้นด้วยการกัดปากตัวเองเอาไว้ โค้กหันหน้าหนีไปอีกทาง วางหน้าผากไว้ที่กระจก ก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างที่ไม่เคยเป็น

เขาพอรู้อยู่แล้วว่ามันจะต้องเจ็บ

แต่ไม่เคยคิดว่ามันจะเจ็บขนาดนี้ …ในวันที่เขาต้องเสียเพื่อนอย่างเพ้นท์ไปจริงๆ

ไม่มีอีกแล้ว เพื่อนที่เธอไว้ใจ

เหลือเพียงแต่คนๆ หนึ่ง

ที่เก็บซ่อนความรักไว้ไม่ไหว

ถ้าเธอไม่คิดอะไรอย่างนั้น

ก็แค่ทำว่าฉันไม่เคยพูดไป

  

 .....................

29/10/2017

สำหรับตอนสิบสามรออีกแป๊บนึงนะคะ ใกล้เข้ามาแล้วค่ะ ตัวพีทเองก็เช่นกัน ;_;

#มอฮพ